Spotkanie w pierwszą rocznicę śmierci ŚP. Adama Pleśnara7 marca (piątek) 2014 roku o godz. 18.00 
Rozszerzona biografia Adama Pleśnara 
Adam Pleśnar (ur. 17 lutego 1935 w Opolu Lubelskim, zm. 9 marca 2013 we
Wrocławiu) – polski działacz społeczny, opozycjonista w czasach PRL. Jako uczeń Liceum Ogólnokształcącego w Paczkowie był współtwórcą konspiracyjnej
organizacji młodzieżowej "Krucjata", za co został relegowany ze szkoły w 1950. 6
czerwca 1951 aresztowany i skazany na karę 1,5 roku pozbawienia wolności, którą
odbywał w zakładach karnych w Nysie, Opolu i Jaworznie. Został zwolniony 6
grudnia 1952. Następnie pracował fizycznie. Po zdaniu korespondencyjnej matury
podjął studia na Uniwersytecie Wrocławskim. Po październiku 1956 był członkiem
Klubu Młodych Katolików na UWr., który został wchłonięty przez wrocławski Klub
Inteligencji Katolickiej we Wrocławiu, od 30 listopada 1956 do 16 stycznia 1957
należał do Związku Młodych Demokratów, kierowanego przez Karola Głogowskiego. W
latach 60. dwukrotnie skazany - 28 lutego 1964 na karę 8 miesięcy pozbawienia
wolności w zawieszeniu na dwa lata za przechowywanie pism bezdebitowych, a po
aresztowaniu 3 kwietnia 1964, 24 września 1964 na 2,5 roku pozbawienia wolności
w związku ze sprawą Karola Głogowskiego, który próbował podjąć działalność tajną
w oparciu o środowisko ZMD. Został zwolniony przedterminowo 3 lutego 1965. W
1967 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w 1977 studia
prawnicze na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 70. był działaczem Polskiego
Związku Esperantystów. Uczestniczył w protestach przeciwko zmianom w Konstytucji
PRL. Od 1977 należał do członków Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, był
jednym z liderów tworzącego ROPCiO Ruchu Wolnych Demokratów, aktywnym działaczem
wrocławskiej opozycji. W ramach Ruchu poszukiwał możliwości uczestnictwa
opozycji w legalnych formach działalności politycznej, m.in. w wyborach do Sejmu
PRL, jednocześnie pozostając krytycznym wobec istniejącego ustroju. Nie
angażował w się w działania NSZZ "Solidarność". W stanie wojennym internowany od
31 grudnia 1981 do 16 lutego 1982, kolejno we Wrocławiu i Nysie. Po zwolnieniu
prowadził jawną działalność w ramach RWD, która nie miała jednak szerszego
oddźwięku. W 1995 przeszedł na emeryturę, był m.in. działaczem Związku
Młodocianych Więźniów Politycznych lat 1945-1956 "Jaworzniacy" i Ruchu na rzecz
Jednomandatowych Okręgów Wyborczych. W 2011 został odznaczony Krzyżem
Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (M.P. z 12.07.2011, poz. 595). |
Spotkanie transmitowane online