Związek Literatów jest kontynuacją założonego przez Stefana Żeromskiego w 1920 r. Związku Zawodowego Literatów Polskich. Do 1935 r. była to federacja niezależnych stowarzyszeń pisarskich, najpierw zrzeszonych w Zrzeszeniu Związków Zawodowych Literatów Polskich, potem – od 1928 r. nieformalnie kierowanych przez zarząd związku warszawskiego. Od 1935 r. był to już jednolity związek posiadający oddziały terenowe. Nie jedyny zresztą, bo obok niego istniały inne organizacje zrzeszające pisarzy i dziennikarzy. Reaktywowany w 1944 r., w 1949 zmienił nazwę na Związek Literatów Polskich i charakter – z organizacji o charakterze zawodowym stał się związkiem twórczym. Nominalnie autonomiczny, działał w strukturze kierowanych i dotowanych przez państwo stowarzyszeń twórczych. Zakres autonomii, swobód twórczych i relacji z bieżącą polityką państwa był zresztą przedmiotem nieustannych sporów. Zawieszony w 1981, w okresie stanu wojennego, w 1983 r. został rozwiązany (na mocy międzywojennego prawa o stowarzyszeniach, wchodzącego w skład tzw. ustaw kagańcowych) i w tym samym roku wznowił działalność. Po 1989 r. ZLP działa już na nowych zasadach. Jest samorządny, ale i samofinansujący się. Nowe regulacje prawne uniemożliwiają bowiem finansowanie ze środków państwowych statutowej działalności stowarzyszeń. Po reaktywacji szybko odbudowano strukturę organizacyjną. Obecnie terenowe oddziały ZLP działają we wszystkich ośrodkach wojewódzkich, a ponadto w Słupsku, Radomiu, Ciechanowie i Płocku, zrzeszając łącznie ponad 1300 członków i kandydatów. Statut ZLP określa, że członkami związku „mogą być pisarze polscy bez względu na miejsce zamieszkania: stale zamieszkali w Polsce bądź posiadający obywatelstwo polskie pisarze tworzący w innych językach”. Preambuła zaś powiada, iż „Związek Literatów Polskich zrzesza autorów dzieł literackich niezależnie od ich poglądów, postaw i przyjętych metod twórczych: nawiązuje do tych humanistycznych tradycji, które w kulturze polskiej zawsze były zespolone z troską o dobro kraju i sprawiedliwość społeczną”.
Dolnośląski oddział związku powstał w 1947 r., prezesem był do 1951 r. Wojciech Żukrowski, do pierwszych członków należeli: Stanisław Dygat, Kamil Giżycki, Marian Jachimowicz, Tymoteusz Karpowicz, Tadeusz Mikulski, Jan Pierzchała, Lilian Seymour, Tadeusz Zelenay, Jakub Zonszajn.
„Apokryf”. Biblioteka Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Niniejszy tom jest rozbudowanym, wielowątkowym poematem opartym o Ewangelię według świętego Mateusza w przekładzie księdza Wujka. Indywidualne przemyślenia i komentarze odautorskie zaimplementowane są tu i zaszczepione na ciele oryginalnych wydarzeń ewangelicznych. Poemat ten nie posiada jednak charakteru narracyjnego, a składa się z ponad siedemdziesięciu niezależnych lirycznych wierszy będących refleksjami na tematy zawarte w poszczególnych rozdziałach Mateuszowej Ewangelii.
Krzysztof Rudowski – prozaik, poeta, dramaturg; w wolnych chwilach muzyk jazzowy. Zadebiutował w roku 2000 powieścią „Stopy Pana Boga – metafizyczny przewodnik po Tatrach”, która doczekała się już dwóch wydań. Opublikował godną pierwowzoru kontynuację „Rękopisu znalezionego w Saragossie”, powieść drogi „Powrót” oraz „Konstelacje” – oryginalną w formie epopeję obejmującą ostatnie sto lat naszego regionu Europy. Jest autorem zbiorów opowiadań i nowel oraz pierwszego w historii literatury dramatu internetowego.
Anna Poznańska, dr n. hum., wykładowca, spec. komunikacji medialnej, dziennikarka, autorka licznych reportaży i filmów dokumentalnych o tematyce teatralnej. Jest autorką książki „Komunikacja medialna a sfera publiczna” oraz innych publikacji. Tworzyła i prowadziła telewizyjne programy widowiskowe oraz cykle programów publicystyki kulturalnej. Jest autorką dokumentów o wybitnych twórcach polskiej kultury m.in. reżyserze Jerzym Jarockim, kompozytorze Zygmuncie Koniecznym, wrocławskim twórcy lalek i rekwizytów teatralnych Bronisławie Trytko.
Edwin Petrykat – aktor teatralny i filmowy znany z wielu ról w spektaklach realizowanych na scenach wrocławskich teatrów dramatycznych. W Teatrze Polskim, z którym związany jest od 1983 r., tworzył kreacje w przedstawieniach Jerzego Jarockiego, Jana Klaty, Michała Zadary, Jerzego Grzegorzewskiego i wielu innych. Wcześniej występował w Teatrze Współczesnym w spektaklach reżyserowanych przez Helmuta Kajzara. Aktor wystąpił w wielu znaczących spektaklach Teatru Telewizji. Oglądaliśmy go także w filmach fabularnych. Edwin Petrykat jest absolwentem PWST im. A. Zelwerowicza w Warszawie.
Edwin Petrykat - rozszerzona nota [pdf]
Transmisja z wydarzenia:
Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu, Związek Weteranów i Rezerwistów Wojska Polskiego Rzeczpospolitej Polskiej, Krąg Seniorów i Starszyzny „Rodło” oraz Hufiec ZHP Wrocław-Południe zapraszają na prelekcję i prezentację multimedialną Stanisława Dziuby pt. „Józef Wybicki – polski pisarz i polityk”
13 lutego (poniedziałek) 2023 roku o godz. 17.30
Wstęp wolny. Zapraszamy
Józef Rufin Wybicki herbu Rogala (ur. 29 września 1747 w Będominie, zm. 10 marca 1822 w Manieczkach) – polski pisarz i polityk, szambelan Stanisława Augusta Poniatowskiego w 1780 roku, napisał słowa Pieśni Legionów Polskich we Włoszech – późniejszego polskiego hymnu narodowego Mazurka Dąbrowskiego.
Z wykształcenia prawnik, działalność polityczną rozpoczął w wieku 20 lat jako poseł na sejm w I Rzeczypospolitej. Jego protest przeciw wszystkim aktom Sejmu Repninowskiego uznawany jest za jedną z ostatnich prób pozytywnego zastosowania liberum veto. Uczestnik konfederacji barskiej, na polecenie dowództwa konfederacji jeździł z poufnymi misjami do krajów europejskich. Reformator praw w Polsce przedrozbiorowej. Przystąpił do konfederacji targowickiej, potem był uczestnikiem insurekcji kościuszkowskiej. Długoletni współpracownik oraz przyjaciel gen. Jana Henryka Dąbrowskiego, z którym wziął udział w wyprawie na pomoc powstańcom w Wielkopolsce w 1794, a później współdziałał w Legionach Polskich we Włoszech, w których powstanie w 1797 miał znaczący wkład. Podczas wizyty w obozie legionów we Włoszech w 1797 stworzył słowa pieśni, która stała się później polskim hymnem narodowym – Mazurka Dąbrowskiego. Uczestnik wojen napoleońskich, w 1807 roku przyczynił się do utworzenia Księstwa Warszawskiego, którego był jednym z czołowych polityków. Podczas wojny polsko-austriackiej w 1809 organizował obronę Wielkopolski przed wojskami nieprzyjaciela. Po kongresie wiedeńskim współtworzył Królestwo Polskie. Senator-wojewoda Księstwa Warszawskiego od 1807 roku, senator-wojewoda Królestwa Polskiego od 1815, prezes Sądu Najwyższego Królestwa Polskiego w latach 1817–1820, odznaczony Orderem Orła Białego (1807), Orderem Świętego Stanisława (1793), Orderem Legii Honorowej (1807). Autor wspomnień, wielu pism politycznych i utworów literackich (dramatów, librett operowych, komedii, wierszy), z których w powszechnej świadomości Polaków zachował się jedynie Mazurek Dąbrowskiego.
Źródło i dodatkowe informacje: pl.wikipedia.org/wiki/J%C3%B3zef_Wybicki
Spotkanie transmitowane online
